เมื่อวานตรงกับศริสมาสต์พอดี .. ได้ไปลองร้านอาหารใหม่ใกล้ๆออฟฟิตแถวอโศก
ร้านชื่อ .. อัลมาจริส .. (มั้ง) เป็นร้านอาหารโมรอคโค (ออกแนว อาราบิค 1 2 3 4 5 6 7 8 9 0)
ไปกัน 5 คน รู้แค่ร้านอาหารโมรอคโค .. ไม่ได้ทำการบ้านมาก่อน อาหารทีได้ก็เลยงูๆปลาๆ เน้น Signature Dish กับพยายามจะสั่งอะไรที่ไม่รู้จัก
คือชื่ออาหารนี่ไปตาม Search เอาทีหลังนะ .. ตอนสั่งนี้ ไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นไง
ไอเจ้า cous cous เป็นหมือนข้าวของเค้าอ่ะ (คล้ายๆโจ๊กซองๆเอาไปทำให้แห้ง)
ตอนแรกว่าจะไม่เขียนแล้ว เพราะอัพรูปขึ้น Facebook ไปแล้ว ความรู้สึกมันเลยไม่ “สด” พอที่จะเขียน
แต่พอมีเพื่อนถามเรื่องภูกระดึงเข้ามาบ้าง ก็เลยคิดว่าเขียนไว้หน่อยดีกว่า ยังไงก็น่าจะมีประโยชน์กับคนอื่นๆบ้าง
เพราะขนาดเราเคยไปมาแล้ว .. พอจะไปอีกครั้งก็ยังต้องถามคนนู้นคนนี้อยู่เลย
ขึ้นภูกระดึงครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง หลังจากครั้งแรกเมื่อปี 2006 > เขียนไว้ที่นี่ (แต่รูปเน่าหมดแล้วง่ะ)
ครั้งนี้ไปกับเพื่อนป.โท ซึ่งชักชวนกันไว้ดิบดี .. สุดท้ายเหลือผู้รอดชีวิตไปทริปได้ 4 คน (รวมน้าเพื่อนด้วย)
เริ่มจาก
1. จองที่พัก
เข้าที่เว็บนี้ http://www.dnp.go.th/parkreserve/reservation.asp?lg=1
ถ้าจะจองเต๊น จะต้องเข้าอีกหน้านึงนะ เค้าแยกหน้าจองบ้านกับจองเต๊นท์ออกจากกัน
การจองที่พักของกรมอุทยานฯเนี่ย จะจองได้ล่วงหน้า 60 วัน (เป๊ะๆ) คือวางแผนว่าจะไป 4 ธ.ค. เพราะฉะนั้น 5 ต.ค. ก็เข้าไปจองได้แล้ว เพราะโดยปกติ ไม่ว่าอุทยานไหนๆ บ้านจะเต็มก่อน ..
ซึ่งจากการจองบ้านครั้งนี้ ได้เทคนิคมาเพิ่มหน่อยนึง คือ คนที่วางแผนจะไปเนี่ยส่วนใหญ่จะจองบ้านกันวันแรกที่เปิดเสมอๆ ที่สิ่งเกิดขึ้นคือ การจองบ้านต้องทำการจ่ายเงินใน 3 วัน เพราะฉะนั้นถ้าจองไม่ได้ หลังสามวันผ่านไปให้เข้าไปจองอีกที ส่วนใหญ่จะมีคนลืมจ่ายตังเสมอๆ .. 🙂
2. การเดินทาง
ภูกระดึง ถ้าไปจากกทม. เป็นที่ที่ไม่ควรเอารถไปอย่างยิ่งเนื่องจากไม่จำเป็นต้องใช้รถในการท่องเที่ยวเลย เดินอย่างเดียวเท่านั้น เพราะฉะนั้นแล้ว อย่าขับไปให้เหนื่อยเลย แถมตอนลงจากภูฯนี่ก็เหนื่อยระดับนึง การขับรถกลับทั้งๆที่เหนื่อยๆ ไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่
เมื่อไม่ขับรถ .. ทางที่ดีที่สุดคือรถทัวร์ .. รอบนี้ที่ไป ไปรถของ บขส. รอบ 22.00 ถึง จุดลงผานกเค้าตอน 04.00 วันรุ่งขึ้น .. จริงๆรอบ สี่ทุ่มนี่จะมีรถ VIP ด้วย แต่จองไม่ทันเต็มซะก่อน .. ตอนซื้อตั๋วให้บอกว่าลง “วังสะพุง” แล้วค่อยบอกจนท.บนรถว่าจะลง “ผานกเค้า” หรือบอกว่าไปภูกระดึงเค้าก็น่าจะรู้ .. ถ้าให้ชัวร์ก็ซื้อรถที่ปลายทางเป็นเชียงคาน จะผ่านชัวร์ ..
หรือถ้าไม่ไปบขส.ก็ไปรถของ บ.แอร์เมืองเลย ก็ได้ .. เพราะขากลับเราก็กลับของเจ้านี้ รถบขส.ไม่ได้จอดรับที่ผานกเค้า
สำหรับคนที่ไม่เคยไป ตรงผานกเค้าจะมีร้านค้าที่ชื่อว่า “เจ๊กิม” เป็นร้านที่เกิดมาเพื่อการขึ้นภูกระดึงโดยเฉพาะ หลังลงรถทัวร์ตอนตีสี่ .. ที่ร้านเปิดเรียบร้อยแล้ว มีที่ให้นั่งพักผ่อน ล้างหน้าล้างตา ชาร์ตโทรศัพท์ กินข้าวกินปลา เตรียมตัวขึ้นสองแถว (คนละ 30 , เหมา 300) ไปขึ้นภูฯ ที่เปิดให้ขึ้นตอนเจ็ดโมง (มั้ง) ต่อไป
จากปีก่อน และปีก่อนนู้น .. ในที่สุดเราก็ไม่ลืมที่จะทำมันทุกๆปี ..
ปีนี้เป็นปีที่หมดเวลาไปกับการเรียนจริงๆ … แต่ละวันตื่นเช้ามาไม่ต้องคิดอะไรมาก
คิดแค่ว่าวันนี้ต้องไปทำงาน .. หรือไปเรียน แค่นั้น ปีนี้เลยมีอะไรให้เขียนน้อยจัง
– Jan
ไปเที่ยวกาญจนบุรี .. แต่ยังไม่ได้อัพเลย ที่พักชื่อปิงปาลีย์รีสอร์ท สวยดี ไว้มีโอกาสจะอัพรูปให้ดู (ครบปีล่ะ)
ที่เหลือเดือนนี้แทบไม่ได้ทำอะไรเลย เปิดปีมาก็เตรียมสอบแล้ว
– Feb
เดือนกุมภาฯไม่อยู่ในสารบบ .. จำอะไรไม่ได้เลย #Fail
อ้อ .. มี สุ CE KMITL แต่งงาน …
– March
ลงแข่ง AIS Startup … #ไม่เข้ารอบ
ย้ายออฟฟิตจากชิดลม มาอยู่ตรงอโศก ของกินไม่ค่อยหร่อยเลย
เริ่มขับรถมาที่ทำงานทุกวัน
– April
สงกรานต์ .. ขับรถไปสุรินทร์ … น่าจะไกลสุดของ Swift แล้วมั้ง
ไปเที่ยวเกาะมันนอก ชอบ 🙂
ที่ทำงานใหม่ไม่มีเครื่องชงกาแฟ .. เริ่มใช้ Fresh Press ทำกาแฟดำกินเอง
– May
ไปดูงานที่โรงงานอิชิตัน (บล็อกเรื่องอิชิตันนี่คนเข้าเยอะเวอร์)
ทำ MRP อย่างง่ายไว้บน #Azure ให้ Note ใช้
– June
ไปเที่ยวเขาใหญ่
เล่นทวิตเตอร์ครบ 5 ปี …
– July
ไปงานรับปริญญาที่นครปฐม
ได้ลองสั่งลูกโป่งร้าน Balloonie เจ๋งดีนะ .. http://instagram.com/p/cSrB23CyFa/
– August
งานที่ทำมากว่าหนึ่งปีได้ฤกษ์ Release แล้ว 🙂
พี่ฝนทำบุญขึ้นบ้านใหม่
– Sep
พี่ที่สนิทที่สุดในที่ทำงาน .. ลาออก .. เงียบเลย
เอารถเข้าศูนย์ เช็คใหญ่ 4 หมื่นโล .. แต่เอาเข้าไปตอนเกือบๆ 5 หมื่นล่ะ
สอบ Final วิชา E-Commerce ได้เว็บ KhanAcademy.org #ไอเป็ดได้เว็บเกย์
– Oct
ไปเที่ยวภูเก็ต
บัตรเครดิตใบแรกหมดอายุ …
ผ่อนรถได้ครบครึ่งคัน …
เอา Point บัตรเครดิตไปแลกเครื่องชั่งน้ำหนัก #ปีหน้าค่อยลด 🙂
– Nov
เริ่มออกกำลังกายอีกครั้ง
ได้หัวข้อ IS สำหรับ MBA แล้ว ..
ซื้อเกม Simcity 4 … ทั้งๆที่ยังไม่มีเครื่องที่จะเล่น … #ปีหน้าโดนแน่
– Dec
ได้ไปดู The Voice TH รอบสดด้วย
ไปภูกระดึงเป็นครั้งที่สอง … รู้สึกได้ว่าแก่ไปเยอะ
งานแต่งงานเยอะมาก .. (ยัดตัวเข้าไปในสูทแทบไม่ได้)
– อื่นๆ
Candy crush ถึงด่าน 382
Ingress Level 8 แล้ว
Twitter Takeatax มี Follower เกิน 5000 คนแล้ว
มีเพื่อนบอกว่าอ้วนทั้งหมด 38,355.25 ครั้งโดยประมาณ
Account ที่จำเป็นทั้งหมด ใช้ 2-step Authentication เรียบร้อยแล้ว Hotmail, Gmail, Facebook, Dropbox, Evernote, Twitter เป้าหมายปีหน้า … ทุก Account ต้องรหัสไม่เหมือนกันเลย #KeePass
สถิติบล็อกปีนี้ .. คนเข้าน้อยลงครึ่งต่อครึ่ง …
Happy New Year !!!
เมื่อวานได้ไปดู The Voice รอบสดมาโดยบังเอิญ .. น่าตื่นตาตื่นใจดี
เอาเข้าจริงๆด้วยความที่เฉยๆกับดารานักร้อง ไม่ค่อยได้เฉียดเข้ามาในวงการบันเทิงเท่าไหร่นัก
แต่เมื่อมีโอกาสได้เข้าไปดูแล้ว ได้เห็นอะไรเจ๋งๆหลายอย่างเหมือนกัน เช่น ..
– แสง เสียง ในห้องส่งเจ๋งมาก .. เสียงดีจริงๆ แสงคมมาก เห็นเป็นลำแสงชัดเจน สวยเลย
– รายการสด .. ทุกอย่างเป๊ะ นับกันเป็นวินาทีเลยทีเดียว .. พอมาดูอีกรอบในยูทูบ ก็นับถือคนตัดต่อนะ คือทุกอย่างต้องอยู่ในหัวหมดแล้วว่าจะใช้ภาพจากกล้องไหนตอนไหน คิดสดนี่ไม่ทันแน่นอน รู้สึกว่าคนกำกับคิวจะเป็นพี่ฉอด .. ลงมานับวินาทีกันเองเลยทีเดียว
– พนักงานเปลี่ยนฉาก .. ทำงานเร็วมาก .. แบ่งเป็นทีมเคลียร์ออก กับทีมเอาอันใหม่ใส่ .. ยิ่งเจอฉากฟาดหมอนแล้วขนนกกระจายนะ พนง.เกือบยี่สิบคนทั้งกวาด โกย ดูดฝุ่น ให้ทันในหนึ่งเบรค ถือว่าเก่งเลย
สิ่งที่คิดว่าเหมือนกับงานเราอยู่อย่างนึงคือ .. “Test” … ทุกอย่างเทสก่อนเสมอ เมื่อโคชหรือนักร้องไปยุ่งอะไรกับไมค์ ต้องเทสใหม่เสมอ .. ก็เหมือนกับกับ Software .. ไปแก้อะไรเมื่อไหร่ ก็ต้องเทสใหม่เช่นกัน
สรุปว่า .. ชอบในความที่เป็นรายการสดนะ .. ทุกอย่างรอบเดียวไม่มีซ้ำ ผิดพลาดได้ในช่วงแคบๆ ต้องควบคุมเวลาให้ดี
.. เห็นแล้วก็นึกถึงสมัยอยู่ SET แฮะ .. คิดถึงตอน Production Down … ต้องควบคุมเวลาให้ดีเช่นกัน 555+
วันนี้เที่ยงๆ ได้อีเมลโฆษณาของบัตรเครดิต KTC ก็ไม่ได้เอะใจอะไร จนกระทั่ง …
เหลือไปเห็นช่อง To ของ Email ว่าทำไมมันมีตัวอักษรยาวๆ .. แล้วก็ต้องช็อก !!
เมื่อเจอว่า มันคือ ข้อมูลส่วนตัวเราทั้งหมด ที่อยู่ในช่อง To
ข้อมูลที่ว่า ประกอบด้วย
1. ชื่อ นามสกุล
2. หมายเลขบัตรเครดิต
3. เบอรโทรศัพท์บ้าน
4. เบอร์โทรศัพท์ที่ทำงาน
5. เบอร์โทรศัพท์มือถือ
6. วัน เดือน ปี เกิด
7. ประเภทบัตรเครดิตที่ใช้บริการอยู่
คำถามคือ
KTC รู้หรือไม่ว่า กว่าอีเมลจะมาถึงผู้รับ มันต้องผ่านตัวกลางกี่คนต่อกี่คน ?
ข้อมูลที่ KTC ใส่มามันเป็นข้อมูลที่ไม่ควรเปิดเผยไม่ใช่หรือ ?
มันจำเป็นด้วยหรอที่ KTC จะต้องเอาเลขบัตรเครดิต มาใส่ในช่อง To ของอีเมล ?
และนี่ก็ไม่ได้เป็น อีเมลฉบับแรก ที่มีข้อมูลลูกค้าใส่มาแบบนี้
เข้าใจว่าข้อมูลทั้งหมดถูกดึงออกมาจากระบบและส่งออกมาอัตโนมัติ แต่ด้วยความที่เป็นสถาบันการเงิน การทำอะไรโดยไม่ไตรตรองแบบนี้สมควรได้รับการตำหนิ ถ้าข้อมูลบัตรเครดิตลูกค้ารั่วออกไปทางอีเมลเหล่านี้ แล้วลูกค้าได้รับความเสียหาย KTC จะรับผิดชอบมั๊ย ???
ในเมื่อ KTC เองยังไม่ระวังเรื่องความปลอดภัยขนาดนี้ แล้วจะหวังให้คนใช้มาระวังให้ตลอดก็คงไม่ได้
หวังว่าจะแก้ในเร็ววันนะครับ …