เรียนเรื่องนี้มาตั้งแต่สมัยป.ตรี .. จนแล้วจนรอดก็ได้ใช้ซักที ..
(จะมีใครเก็ตมุกนี้มั๊ยเนี่ย >_<)
.
.
ช่วงนี้เวลาเต็มเอี๊ยดด .. ขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยต้องระบายออกด้วยวิธีนี้แทน แหะๆ
มันคือการถ่ายรูป (ถึงแม๊จะดูกิ๊กก๊อกก็เถอะ) … มาดูกัน 🙂
ว่างเนอะ …
รูปทั้งหมดถ่ายด้วย Galaxy S1 .. ที่พยายามจะกลายร่างเป็น S3 อยู่ทุกวัน – -“
ปล่อยของ ..
วันเสาร์ที่ผ่านมา .. เซ็งมากกก …. แต่ก็ยังมีอารมณ์ถ่าย Time Lapse ตอนกลับบ้าน .. เสียดายว่าจบไม่ค่อยสวยเท่าไหร่
แต่ก็ขออัพเก็บไว้ระลึกถึงความรู้สึกวันนั้นหน่อยละกัน … 😉
… ออกตัวล้อฟรีไว้ก่อนเลยว่าไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้เขียนบล็อกเรื่องนี้มาก่อนเลย คำไหนผิดอะไรยังไงก็แก้ให้ด้วยนะคร่าบ 😛
เริ่มจากวันนี้เรียนโทเสร็จ กำลังขับรถกลับบ้าน … ด้วยความที่ไม่มีอะไรทำแล้วเหลือบไปเห็นพิพิธภัณฑ์อันนึงมานานล่ะ ตึกเท่ดีทับๆไม่มีหน้าต่างแล้วมีรอยฉลุอยู่หน่อยนึง ตั้งอยู่ถ.โลคอลโรด เยื้องๆม.เกษตร เลยเปรี้ยวขับรถเข้าไปดู .. โดยที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคืออะไรด้วยซ้ำ – -”
ก็เลยได้มีโอกาสเข้าไปดูพิพิธภัณฑ์ศิลปะไทยร่วมสมัย (Museum of Contemporary Art)
ข้างในจะเป็นที่รวมภาพวาด ปฏิมกรรม มากมาย .. ซึ่งส่วนใหญ่เป็นของจิตกรชาวไทย ..
คือส่วนตัวเนี่ย จริงๆไม่มีความรู้ด้านศิลปะแม้แต่น้อยนิด .. คือไม่รู้ว่าใครดัง ไม่รู้ว่าภาพในมีความสำคัญ
แต่แรงผลักดันอันนึงคือ .. ตอนไปอังกฤษยังอุตสาห์ดั้นด้นไปดู National Gallery บ้านเค้าตั้งนาน (ถึงแม้จะไม่รู้เรื่องเลย)
แล้วทำไมทีศิลปะบ้านเรา ถึงจะละเลยซะดื้อๆ ? เราก็ต้องมีความยุติธรรมกันบ้าง .. หรอวะ
น่าเสียดายหน่อยนึงตรงที่ข้างในเค้าห้ามถ่ายรูป (น่าจะเป็นเหมือนกันทุกพิพิธภัณฑ์ศิลปะ) เลยได้รูปมากหน่อยเดียว
ที่จำได้คร่าวๆในนั้นคือมีผลงานของอ.ศิลป์ พีระศรี .. ซึ่งก็ไม่เคยรู้จักมาก่อนอีกเช่นกัน – -” (เมิงรู้อะไรบ้างเนี่ย)
เพิ่งจะรู้ในนั้นว่าแกเป็นคนก่อตั้งม.ศิลปากร .. อีกอันที่ทำให้จำได้ดีก็คือ แกเป็นคนปั้นรูปปั้นรอบอนุสาวรีย์ชัยฯ !!
อีกอันที่ชอบและเพิ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกคือ “ภาพพิมพ์แกะไม้” .. โดยเฉพาะของอ.ประพันธ์ ศรีสุตา น่าจะมีเป็นร้อยรูปเลย เท่ห์ดี (เป็นภาพประมาณนี้) .. ฟังดูเหมือนรู้เรื่องศิลปะมะ 555+
อีกอันที่จำได้คือ ได้ดูภาพวาดขุนช้างขุนแผน .. และล่องไพรฉบับดังเดิม .. (อันนี้ไม่ค่อยตื่นเต้น .. คือจำเนื้อเรื่องไม่ได้แล้ว)
หลักๆไปเดินดูอยู่เกือบสองชม.ที่จำได้ก็มีแค่นี้ – -” จริงๆแอบจดชื่อศิลปินที่ชอบมาสามสี่ท่านเหมือนกัน เผื่อว่าอารมณ์ดีจะตามไปดูรูปอื่นๆของเค้า
ข้างในยังมีของศิลปินดังๆหลายท่านที่ได้ยินชื่อในสื่อบ่อยๆ .. แต่ถ้าบางทีก็เข้าไม่ถึงจริงๆ .. หรือภาพสวย แต่ดูแล้วมันไม่ใช่แนว O_o
ปิดท้ายด้วยข้อมูลกันเล็กน้อย
ที่นี่ค่าเข้าประตู คนละ 180 บาท
แต่มีข่าวดีคือ นักศึกษา 80 บาท และข่าวร้ายคือนับถีงแค่ปริญญาตรี – -”
ที่จอดจดฟรี .. เจ้าหน้าที่เยอะแยะมากมาย ยิ้มแย้มและบริการดีมากก .. 😉
เค้ามีเว็บไซต์ด้วย รู้สึกว่าจะเข้าไปดูแบบ Virtual ได้ด้วย ที่นี่ http://www.mocabangkok.com แต่ยังไงก็ไม่เหมือนไปดูเองหรอก
แผนที่ตามด้านล่างเลย (ใน Google Maps ยังสร้างไม่เสร็จเลย – -“)
บ่ายวันอาทิตย์ก็หมดไปด้วยการหลงไปในตึก 6 ชั้นแห่งนี้ .. เผื่อใครสนใจจะไปเสพงานศิลปะ 🙂
[mappress mapid=”15″]
วันนี้มีโอกาสไปลองกินร้านอาหารร้านนึงที่ชื่อว่า Dine in the Dark หรือเค้าเรียกย่อๆว่า DID
ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อร้านนี้ คือหัวหน้าที่มาจากอังกฤษเค้าไปกินมา แล้วมาเล่าให้ฟัง ..
แน่นอนว่าเรื่องกินนี่ถึงไหนถึงกันอยู่แล้ว วันนี้เลยได้มีโอกาสไปลองมา
เริ่มจาก ห้องอาหารนี้ มีคอร์สให้เราเลือกได้แค่สามอย่าง คือ อาหารไทย, International หรือมังสะวิรัติ
กับเพิ่มเติมได้ว่าไม่กินอะไรบ้าง … แค่นั้น !!
หลังจากเลือกอาหารและเครื่องดื่มเสร็จ .. สิ่งที่ต้องทำคือเอาโทรศัพท์มือถือใส่กล่องล็อคเก็บไว้ข้างนอก
แล้วจะมีพนักงานเสริฟ ซึ่งที่นี่จะเรียกว่าไกด์ .. มาพาเราเข้าไปยังโต๊ะอาหาร พร้อมทั้งจะเป็นบริกรให้เรา ดูแลเราตลอดมือนี้
ซึ่งไกด์ทุกคนที่นี่ เป็นคนตาบอด !!! … ครั้งนี้ที่ไปได้ “พี่หมู” มาเป็นไกด์ให้
เริ่มจากเดินเกาะไหล่พี่หมู เดินเข้าไป เลี้ยวซ้าย .. เลี้ยวขวาอีกนิดหน่อย รู้สึกอีกทีก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรแล้ว
ที่ว่ามองไม่เห็นนี่คือมองไม่เห็นอะไรเลยจริงๆนะ มืดกว่าที่เคยเจอมาทั้งหมด … ชนิดที่ว่าเอามือมาโบกๆข้างหน้า ยังไม่เห็นด้วยซ้่ำไป
หลังจากเดินเกาะๆมานั่งที่โต๊ะ พี่หมูก็จะแนะนำสิ่งที่อยู่บนโต๊ะ .. ด้านซ้ายเป็นซ้อม ด้านขวามีมืดกับช้อน ถัดไปอีกนิดเป็นผ้ากันเปื้อน
ถัดไปด้านบนอีกนิดจะเป็นแก้วน้ำเปล่า .. ซึ่งหลังจากนั่งหายใจและทักทายกันแป๊บนึง พี่หมูก็จะเอาเครื่องดื่มมาเสริฟ
แล้วตามมาด้วย Appetizer … ต้องบอกว่าตอนนั้นตื่นเต้น สิ่งที่ทำได้คือ เอาช้อนจิ้มๆลงไป แล้วเอามาแตะปลายลิ้น ..
ผมสั่งเซ็ต International .. Appetizer ที่รู้สึกได้คือ เส้นๆกรอบๆ (คิดในใจว่าเป็นฟาง) .. มีผัก น้ำราด แคนตาลูปด้วยชิ้นนึง กับปลาหมึก
ตอนกินนี่ถ้ามีกล้องถ่ายก็คงตลกพิลึก ..
บางคำตักเข้าปากโดยไม่มีอะไรเลย .. บางคำหมี่กรอบเต็มปากมูมมามม .. บางคำก็เป็นผักชิ้นใหญ่โค้งงอมาถึงจมูก
นั่งกินไปแป๊บนึงพี่หมูก็จะมาถามอยู่เรื่อยๆว่าเรียบร้อยมั๊ย รสชาติเป็นไงบ้าง กินอะไรเข้าไปแล้วบ้าง …
ถัดมาเป็นจานหลัก .. เป็นเป็ดในซอสอะไรซักอย่าง .. กับผัก … แล้วก็มีส้มสองชิ้น ..
จริงๆแล้วส้มเนี่ยมารู้ทีหลัง ตอนกินนี่ตกใจมาก .. อะไรดึ๋ยๆเอาลิ้นดันๆแล้วมีน้ำเปรี้ยวๆออกมาเต็มเลย .. แต่ว่าหาอีกก็ไม่มีแล้ว สนุกดี 🙂
ของหวาน .. เป็นครีม ข้างในเป็นไอติม .. ข้างๆเป็นฟรุตสลัด .. รสชาติแตกต่างกันสนุกปากดี
….
สรุปสิ่งที่ได้จากอาหาารมื้อนี้จริงๆคงอยู่ที่ึความรู้สึกมากกว่า .. เพิ่งรู้ว่าตาเราสามารถมองไม่เห็นได้ขนาดนี้ .. มันมืดมากก
ชนิดที่คำว่า มืดแปดด้าน ยังน้อยไปด้วยซ้ำ .. ไม่ต้องสนใจว่าอาหารหน้าตาเป็นไง .. ไม่ต้องเห็นอะไรทั้งนั้น
ประสาทสัมผัสอื่นๆทำงานได้ดีอย่างหน้าประหลาด … ตื่นเต้นในทุกๆคำที่ตักเข้าปาก 🙂
อีกอย่างที่รู้สึกได้ดีคือ เมือตอนอยู่ข้างนอก พี่หมูดูเป็นคนที่ต้องการความช่วยเหลือ .. แต่เมื่อเราเดินเข้าไปในดินแดนของเค้า …
เราตังหากที่ต้องการความช่วยเหลือ .. พี่หมูสามารถรินน้ำใส่แก้วได้อย่างพอดี ถ้าเป็นเราก็คงหกไปนานแล้ว
พี่หมูสามารถรู้ด้วยว่าอาหารที่ถือมาเป็นของใคร … พาเราเดินเข้าเดินออกร้านอาหารได้โดยไม่ชนแขกคนอื่นๆซักนิด
… สุดท้าย ก็ขอเชิญชวนนะคับ .. ลองมาเป็นคนตาบอดกันซักมื้อ .. คิดว่าแต่ละคนน่าจะได้อะไรไม่เหมือนกัน …
แล้วจะได้รู้จักความมืด .. ว่ามันมืดกว่าที่คิดจริงๆ 🙂
ปล. ข้อมูลร้านนี้ ดูได้ที่ http://didexperience.com/ หรือ https://www.facebook.com/DineintheDark
ปล2. ขออภัยที่รูปเป็นแบบนี้ .. แต่คิดว่ามันสื่อได้ดีกว่าอะไรทั้งหมดจริงๆ 🙂
หลังจากที่โทลเวย์ติดกล้องจับความเร็วแบบใหม่แล้วขับผ่านไปสามสี่รอบ ..
เลยลองอัดวิดีโอมาให้ดูว่าไอกล้องจับความเร็วที่ว่าหน้าตาเป็นยังไง ..
ลองตัดๆดู ได้ตามวิดีโอข้างล่างนี้ .. 🙂
เข้าใจว่ามีกล้องเป็นระยะๆ จากที่เห็นด้วยตัวเองขาออกจากลาดพร้าวถึงรังสิตที่เห็นก็สามตัว ตามแผนที่ด้านล่าง
[mappress mapid=”14″]
ไม่ได้สนับสนุนให้ขับรถเร็ว แต่ก็รู้เรื่องพวกนี้ไว้บ้างก็ดี ^_^