สมัยเด็กๆ เรามีเป้าหมายง่ายๆ คือตั้งใจเรียน … แป๊บๆเดียวก็ปิดเทอมแล้ว เดี๋ยวก็ขึ้นชั้นใหม่ แก่ขึ้นทีละนิด แต่เป้าหมายก็ปิดเทอมเหมือนเดิม สิ่งที่ยิ่งใหญ่ขึ้นมาหน่อยก็คือ สอบเข้ารร. สอบเข้ามหาวิทยาลัย … สอบโปรเจค
แล้วพอเรียนจบล่ะ … มันไม่มีแล้วนะ ปิดเทอมน่ะ อย่างเก่งวันหยุดยาว ที่นานน๊านนนจะมีซักที หรือไม่ก็ต้องลาพักร้อน ที่มีอยู่อย่างจำกัดจำเขี่ย .. (แต่เชื่อมั๊ยว่าบ้านเรานี่อยู่ในกลุ่มที่มีวันหยุดราชการเยอะกว่าประเทศอื่นๆพอสมควรเลย)
แต่ 10 ปีผ่านไป เราก็อยู่ได้โดยไม่มีปิดเทอม มีความสุขดีกับการทำงานเป็นมนุษย์เงินเดือน ที่คนในยุคใหม่พยายามหลีกหนี … เรายังตื่นเช้ามามีพลังลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวมาทำงาน มีบ้างที่เหนื่อยๆ แต่วูบนึงผ่านไปก็ดีขึ้น ไม่ได้มีอะไรคาใจ ทยอยเรียนรู้สิ่งใหม่ๆทั้งด้วยตัวเอง และจากคนอื่นๆ … มีสิ่งที่เรายังไม่รู้มากมายเหลือเกิน … บางครั้งรู้สึกว่าเราโชคดี ที่ได้เรียน ได้ทำงานในสายงานที่ชอบ ได้เห็นว่าผลงานของเราทำให้ชีวิตคนอื่นง่านขึ้น ได้แก้ปัญหาที่ผู้คนพบเจอแต่ละวัน … ส่วนปัญหาที่สร้างเราจะละไว้ ไม่พูดถึงนะ
ทั้งหมดทั้งปวงที่เกริ่นมา เพื่อจะจดบันทึกสิ่งที่คิดว่าตกผลึกจากการทำงานมาของตัวเอง จะเรียกว่าเป็นสิ่งที่ยึดถือปฏิบัติมาก็ได้ ซึ่งอาจจะไม่ได้ถูกทั้งหมดซักทีเดียว ยังไงก็ร่วมแชร์ความเห็นกันได้ อีกสิบปีกลับมาอ่านจะได้รู้ว่าเราเติบโตไปมากน้อยแค่ไหน ให้ความสำคัญกับเรื่องที่ถูกรึเปล่า …